|
|
||
 |
 |
RENATA BONCZAR
Mieszka od urodzenia w Katowicach. Studia na katowickim Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w 1980 r. w Pracowni Jerzego Dudy Gracza. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Sztuki. Nagroda artystyczna Wojewody Śląskiego.
O pracach Renaty Bonczar pisze prof. Jerzy Duda Gracz:
"O twórczości Renaty Bonczar nie powinienem pisać przynajmniej z trzech powodów: jest moją byłą studentką, aktualną sąsiadką, nie podzielam jej punktu widzenia na sztukę. Jest jeszcze czwarty powód, ten mianowicie, że im dłużej człowiek żyje tym częściej wątpi i mimo zdobytej wiedzy praktycznej staje się coraz mniej pewny swego, a przez to coraz bardziej uparty, arbitralny i ortodoksyjny. (...)
Ale nie mam wyboru, bo skoro 20 lat temu podpisałem się pod dyplomem Renaty, to jestem niejako zobowiązany zaświadczyć o jej pracy, niezależnie od okoliczności. (...) Przekonała mnie przez 20 lat swojej twórczości, ze nie tylko wykonuje zawód, lecz maluje bo musi, czyli z pasją i obsesyjnie. Nie znajduje w jej malarstwie odpowiedzi na uniwersalne pytania dotyczące problemów tryumfu życia nad śmiercią lub odwrotnie, nie jestem nawet pewien czy je stawia. Pewien jestem za to konstatacji faktów, z którymi ona nie polemizuje, lecz próbuje znaleźć właściwą formę dla wyrażenia swoich emocji wobec ich istnienia.
Wydaje mi się również, że Renata każdy obraz traktuje jako etap przejściowy, jak początek następnego obrazu, który powstanie dzięki poprzedniemu i w ten sposób dokona się zapis jej osobistego udziału w upływie czasu. To jest takie powiedziałbym, malowanie zgodne z logiką Natury, z rytmem życia, przemijania i śmierci. Ziarno - korzeń - kwiat - owoc - ziarno. Wiosna - lato - jesień - zima - wiosna. Zaryzykuję w związku z tym uwagę, że malarstwo Renaty jest biologiczne. Nie ze względu na to co "przedstawia", lecz w jaki sposób powstaje, że za każdym razem jest cząstką autorki, nie jest dziełem obok którego stoi, ale właśnie cząstką, którą ona z siebie daje.
Obrazy Renaty oprócz swej biologiczności są również w najzwyklejszym, ludzkim wymiarze, obrazami za tym co jest, lecz odchodzi. Są malarską próbą wyrażenia niemożliwego, czyli tego co bezpowrotne choć jeszcze obecne. Są uzewnętrznieniem niepokojów i szukania światła w ciemności, ciepła w przestrzeni, czy samej siebie w smutku i radości. (...)
Pierwsze prace były odchodzeniem od źródła, czyli obrazami nie przedstawiającymi. Były znakiem rozpoznawczym Renaty stymulującym jej malarstwo w obszarze abstrakcji nie geometrycznej lub ekspresyjnej. Z upływem czasu powstały przedziwne "krajobrazy" duszy i "pejzaże" wyobraźni. Pojawił się, wspomniany już problem przemijania, tajemnicze przeszkody, dramaty z pozorami spokoju, lub pewności siebie, napięcia, osaczenia i coraz częstsze próby wyrażenia tego czego wyrazić nie sposób, bo jest nieuchwytnym złudzeniem. (...)
Renata coraz częściej rezygnuje z możliwości warsztatowych, tęskniąc za tym co istniejące, fizyczne, realne. Podejmuje coraz częstsze próby materializowania owych tęsknot na obrazie. Wyłaniają się coraz realniej jak wykopaliska: domy, pałace, wieże, odsłaniają pejzaże z jeziorami, morzem, zarysem drzew (albo żagli?), rozsuwają się "purpurowe bramy", za którymi na pewno widać dobrze znaną rodzinną Itakę. A więc powroty. Po prostu, kto dojrzewa ten powraca. Sama autorka mówi: "(...) Wracam do sytuacji i miejsc, które dają mi energię, które są moją inspiracją". (...)
Pozostaje mi już tylko, (...) wyrazić wiarę w dalszy rozwój sztuki Renaty Bonczar, bo chociaż minęło 20 lat jej malowania, jest wciąż młoda."
Jerzy Duda Gracz
20.10.1999r.