|
|
||
 |
 |
ALEKSANDER JAŁOSIŃSKI
Urodził się w 1931 roku w Płocku. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim. Dziennikarstwo fotograficzne rozpoczął w 1956 roku. Pracował dla wielu pism wszystkich typów (m.in. "Express Wieczorny", "Sztandar Młodych", "Kultura", "Przegląd Techniczny", "Teatr", "Polityka", "Przegląd Tygodniowy", "Rzeczpospolita", "Sztuka").
(...)Aleksander Jałosiński kontynuuje linię, którą wyznaczyli fotografowie - reporterzy drugiej połowy XX w. Podobnie jak niektórzy z nich pracując na zlecenia, umie znaleźć osobista formę wyrazu. Tworzy esej fotograficzny, który - oparty na rzeczywistości - zawiera także jej osobiste, nacechowane indywidualizmem widzenie. Zdjęcia Jałosińskiego łączą odnotowanie faktu i jego interpretację, kondensują ją. To działanie odbywa się w sposób wyważony - autor nie przeciąga go ani na ciepłą stronę emocji, ani chłodną - intelektu. Zdjęcie - esej zawiera w jakiejś mierze wszystko. Określenie "wszystko" oznacza tu myślenie o fotografowaniu w sposób realistyczny. Jałosiński mówi: Istota fotografowania w prasie jest wielki realizm. Sam starał się ukształtować to realistyczne widzenie. Podróże po kraju nazywa "wielką szkołą realizmu". Nagromadził przez lata pewien kapitał wiedzy o Polsce i być może wykształcił sposób jej widzenia, w którym trzeźwe myślenie i refleksja, czasem humor, stapiają się ze sobą, mieszają...
Cechy te w najwyższym stopniu występują w zdjęciach pojedynczych. W tym trudnym gatunku - w prasie polskiej dziś zupełnie wymarłym - ujawniają się największe, najcenniejsze cechy fotografii Jałosińskiego - umiejętność kondensowania znaczeń, skrótowego wyrażania uczuć i myśli, tworzenia eseju wizualnego. Właśnie zdjęcia pojedyncze stanowią ukoronowanie wysiłku zawodowego tego fotografa, trzeba je jednak rozpatrywać w kontekście określonego czasu i miejsca.
Jałosiński jest .dobry. zwłaszcza gdy pracuje w otoczeniu, które bardzo dobrze zna. Dlatego jest przede wszystkim twórcą polskim. (...)